به مدت ۳۵ سال، جوآن پت و شلی هوگ مراقبت‌های دلسوزانه و نجات‌بخشی را به جامعه ارائه داده‌اند. Oak Valley Health بیمارستان مارکهام استوفویل (MSH). هر دو پرستار ثبت‌شده، از استخدام‌های اولیه‌ی بیمارستان در زمان افتتاح آن در سال ۱۹۹۰ بودند.
شلی که ارتباطش با MSH به خیلی قبل‌تر برمی‌گردد، به یاد می‌آورد: «ما از خانواده‌ای کوچک شروع کردیم و همه یکدیگر را می‌شناختند.» شلی که در استوفویل بزرگ شده بود، با آرتور لاتچام، نیکوکاری که زمینی را که بیمارستان روی آن ساخته شد اهدا کرد، همسایه بود.
در مورد جوآن - که خودش را «دختر مارکهام» می‌نامید - او همیشه می‌دانست که مسیری را دنبال خواهد کرد که به غرایز پرورش‌دهنده‌اش اجازه درخشش می‌دهد. او توضیح می‌دهد: «درست بعد از مدرسه، فکر کردم که یا معلم خواهم شد یا پرستار، و پرستاری را انتخاب کردم. همیشه می‌خواستم به مردم کمک کنم.»
جوآن کار روزانه‌اش در تیم خدمات جراحی را چندوجهی توصیف می‌کند. او می‌گوید: «در اتاق عمل، می‌توانید نقش پرستار اسکراب یا پرستار سیار را بازی کنید. من تقریباً از هر دو دنیا بهترین استفاده را می‌کنم. خوب است که در مدت زمان کوتاهی داستان بیمارم را بفهمم و یک رابطه مبتنی بر اعتماد ایجاد کنم.»
کمک به بیماران خردسال برای احساس راحتی قبل از عمل جراحی، یکی از جنبه‌های بسیار ارزشمند کار جوآن است. جوآن می‌گوید: «یکی از چیزهایی که در مورد بچه‌ها از آن لذت می‌برم، کمک به آنها برای انتخاب بو برای ماسکشان و انتخاب چیزی برای تماشا روی آی‌پدها است.»
با نزدیک شدن به دوران بازنشستگی، جوآن در مورد حس خانوادگی که دوران حضورش در MSH را تعریف کرده است، تأمل می‌کند. او می‌گوید: «من تمام دوران حرفه‌ای‌ام را اینجا بزرگ شدم. همه با من منصفانه رفتار کرده‌اند و در تکامل حرفه پرستاری‌ام از من حمایت کرده‌اند. و من سعی می‌کنم همین کار را برای دیگران انجام دهم.»
شلی نیز مانند جوآن، دهه‌ها خدمت خود را به یک حوزه خاص مراقبتی در MSH - کلینیک انکولوژی - اختصاص داده است. این کلینیک که کار خود را با تنها یک پزشک و دو پرستار آغاز کرد، اکنون تیمی متشکل از هشت پزشک، ۱۲ پرستار و سه پرستار متخصص دارد. شلی می‌گوید: «اینجا چیزی بیش از یک محل کار است، این یک جامعه است که در آن به هر نقشی بها داده می‌شود و همه در رسیدن به یک چشم‌انداز مشترک مشارکت می‌کنند.»
در کلینیک انکولوژی، شلی از بیمارانی که تحت درمان‌های سیستمیک سرطان قرار دارند مراقبت می‌کند و آنها را در مورد مدیریت علائم آموزش می‌دهد. او بر ارتباطات عمیق شخصی که با بیمارانش در مرکز سرطان، در طول درمان و پس از آن برقرار می‌کند، تأکید می‌کند. او می‌گوید: «آنها شیرینی و خوراکی‌های خانگی را برای ما می‌آورند و برخی سال‌ها بعد برای تشکر برمی‌گردند. برخی از آنها حتی به عنوان داوطلب بازگشته‌اند.»
شلی و جوآن هر دو موفقیت گذشته و رشد آینده MSH را مدیون جامعه حامی اهداکنندگان آن می‌دانند که به تأمین مالی پروژه‌های توسعه و فناوری‌های پیشرفته در بخش‌های مراقبتی خود کمک کرده‌اند. شلی تأیید می‌کند: «ما بسیار خوش‌شانسیم که بیمارستانی در اینجا داریم که به جامعه و عزیزانمان در نزدیکی خانه خدمت می‌کند.»
جوآن با افتخار اضافه می‌کند: «ما به عنوان رهبران جامعه پزشکی برجسته هستیم. برای حفظ اعتبار، به کمک‌های مالی متکی هستیم.»
هر دو پرستار از اینکه به عنوان قهرمانان MSH شناخته شده‌اند، سپاسگزارند - تقدیری که هر دو با فروتنی آن را می‌پذیرند. جوآن می‌گوید: «من خودم را قهرمان نمی‌دانم. گاهی اوقات از خود می‌پرسید که آیا مردم متوجه کاری که انجام می‌دهید می‌شوند یا نه، و اینکه مورد تقدیر قرار بگیرید، واقعاً خوب است. مثل تزیین کیک است.»
شلی با مهربانی نتیجه می‌گیرد: «بسیاری از همکاران من نیز شایسته تقدیر هستند. من فقط از شما به خاطر این افتخار بسیار سپاسگزارم.»
